Euroleague Final-4: Δεν υπάρχει αδικία στη μία «ανάσα»

Το Final-4 του Κάουνας αποτελεί και επίσημα μέρος της μπασκετικής ιστορίας και ο Μάριος Μπούλης σχολιάζει όσα είδαμε από τη φετινή διοργάνωση.

Τέλειωσε, λοιπόν, και η φετινή σεζόν στην Euroleague. Σε μια Euroleague που κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού περισσότερο από κάθε φορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. τόσο η μάχη στη regular season για το πλεονέκτημα έδρας και την είσοδο στην οκτάδα, όσο οι εμφανίσεις ομάδων, είτε καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, είτε προς το τέλος του άτυπου πρωταθλήματος, μας έδιναν την εικόνα για εντυπωσιακά playoffs. Όπως και έγιναν.

Είδαμε τα καλύτερα playoffs της Euroleague από τότε που η διοργανώτρια αρχή όρισε την προημιτελική φάση με το σύστημα των best of five και όλα προμήνυαν ακόμα καλύτερο Final-4. Και κακά τα ψέματα, στο Final-4 πέρασαν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες στο finish των playoffs. Πέρασε ο Ολυμπιακός που παρά τα… ματ του Δημήτρη Ιτούδη, έβγαζε λαγούς απ’ τα καπέλα του και στο Game 5 επέβαλλε πλήρως το ρυθμό του. Πέρασε η Μονακό που παρά το διασυρμό της στο Game 4 από την Μακάμπι, είχε τα ψυχικά αποθέματα και το ατομικό ταλέντο να περάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της στα ημιτελικά. Προκρίθηκε η Μπαρτσελόνα, έχοντας, βέβαια, και τον πιο εύκολο αντίπαλο.

Και πέρασε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Σαφώς και πέρασε με έναν παράδοξο τρόπο. Τόσο για την ανατροπή από το 0-2 σε 3-2 κόντρα στην Παρτιζάν, με δύο διπλά στο πολεμικό Βελιγράδι. Όσο και για το γεγονός πως η «κλωτσοπατινάδα» στη Wizink Arena στο Game 2, λειτούργησε ενωτικά για την ίδια.

Είχε πλάνο

Η Ρεάλ Μαδρίτης ταξίδεψε στο Κάουνας με πολλές απουσίες. Απουσίες που αν αντίστοιχα είχαν οι υπόλοιπες ομάδες του Final-4 της Euroleague, θα είχαν καταθέσει τα όπλα από τον ημιτελικό. Εκτός ο Πουαριέ, εκτός ο Γιαμπουσέλε, εκτός ο Ντεκ. Πρακτικά, δηλαδή, η Ρεάλ δεν είχε back up σέντερ και τα δύο βασικά της forward. Επί της ουσίας οι Μαδριλένοι έπρεπε να παίξουν τον ημιτελικό και δη classico με μοναδικό σέντερ τον Ταβάρες, με μοναδικό forward τον Χεζόνια και σε υποστηρικτικούς ρόλους τον άπειρο Εντιαγέ και τον βετεράνο Ράντολφ.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο που μπορεί ο εκάστοτε προπονητής να αποδείξει τις εναλλακτικές που έχει. Προσοχή. Δεν λέμε ότι αν ένας προπονητής δεν έχει back up πλάνο. Πολλές φορές αυτά εξαρτώνται και από το ρόστερ που έχεις. Γιατί και η Φενέρ το 2019 ταξίδεψε με πολλές απουσίες, όμως έχασε στα ημιτελικά από την ΤΣΣΚΑ και ο λόγος είναι απλός. Είναι τελείως διαφορετικό να έχεις σαν εναλλακτικές λύσεις τον Ράντολφ, ακόμα και μετά από δύο χιαστούς, ή τον Κοζέρ και φυσικά τους θρυλικούς Ισπανούς και διαφορετικό να παίζεις ημιτελικό με τον Ντουβερίογλου και τον Έρικ Γκριν, όσο κι αν αποτελεί συμπάθεια του υπογράφοντος.

Ζώνη και ξανά ζώνη

Έχοντας, λοιπόν, έναν μονάχα καθαρό σέντερ, ο στόχος του Ματέο ήταν ένας και συγκεκριμένος: να μη φθαρεί με φάουλ. Οπότε γύρισε την άμυνα σε ζώνη. Ήξερε πως όσα τρίποντα και δεχθεί, έχει τους παίκτες που θα δημιουργήσουν μπροστά ρήγματα, θα «ανοίξουν» το γήπεδο, θα επιβληθούν στο «ζωγραφιστό». Όπερ και εγένετο. Ο Ταβάρες ήταν απόλυτος κυρίαρχος, έχοντας τις απαραίτητες βοήθειες στη ζώνη της Ρεάλ, ενώ επιθετικά, όταν η μπάλα ήταν βαριά, ανέλαβε δράση ο κορυφαίος δημιουργός στην ιστορία του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Γιατί, όσο κι αν αγαπάμε τους κορυφαίους Έλληνες, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τόσους άλλους, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ, είναι ο κορυφαίος δημιουργικός point guard των τελευταίων 23 ετών. Δεν λέμε ο κορυφαίος guard γενικώς. Ο κορυφαίος δημιουργός!

Είναι αποτυχία;

Το μεγάλο ερώτημα από χτες είναι το αν απέτυχε ο Ολυμπιακός σε αυτό το Final-4. Πώς να αποτύχει μια ομάδα όταν φτάνει μέχρι την πηγή, έχει απλώσει τα χέρια και δεν πίνει εν τέλει νερό; Προφανώς και δεν αποτελεί αποτυχία, όχι μόνο ο χτεσινός αγώνας, αλλά η συνολική παρουσία του Ολυμπιακού τη φετινή χρονιά. Μιλάμε για μία ομάδα που κέρδισε το χειροκρότημα του συνόλου του μπασκετικού κοινού που παρακολουθεί μπάσκετ, ανεξαρτήτως «γυαλιών». Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν η ομάδα που περιμέναμε όλοι να περάσει η ώρα για να την παρακολουθήσουμε. Έπαιζε εξαιρετικά στην επίθεση, με ένα μοναδικό γρήγορο passing game, με φοβερούς αυτοματισμούς και κυρίως με συνεχή κίνηση. Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε κατά πολύ τις αμέσως επόμενες σπουδαίες ομάδες που στήριζαν τη λειτουργία τους στο off ball παιχνίδι. Φτάνει για δεύτερη φορά τόσο κοντά, φέτος στην κατάκτηση, πέρυσι στην πρόκριση, αλλά δεν τα καταφέρνει για ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει από το χτεσινό τελικό, είναι αν είναι άδικο το αποτέλεσμα. δεν μπορείς να κρίνεις, όμως, δίκαια ή άδικα τέτοια παιχνίδια. Αν είναι άδικο το χτεσινό αποτέλεσμα, τότε είναι άδικο και το αποτέλεσμα του ’12 για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ή του ’16 για τη Φενέρμπαχτσε. Το μπάσκετ είναι τέτοιο άθλημα που μπορείς να περιμένεις τα πάντα. Δεν προτείναμε άλλωστε τυχαία την πιθανότητα του buzzer beater στη χτεσινή στήλη και θα μπορούσε στο τέλος να ευστοχήσει ο Σλούκας ή ο Γιουλ να είχε σουτάρει 3 δευτερόλεπτα αργότερα.

Δυσκολότερη η επόμενη μέρα

Από το περασμένο καλοκαίρι το Betmarket.gr ήταν το Site που πίστευε πως ο Ολυμπιακός θα είναι εξαιρετικός φέτος. Στα πρώτα μακροχρόνια για τους «ερυθρόλευκους» είχαμε προτείνει την είσοδο του στο Top-4, όπως και τον Σάσα Βεζένκοφ ότι θα είναι ο επόμενος MVP. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της σεζόν είχαμε γράψει ότι οι Πειραιώτες θα τερματίσουν πρώτοι στη regular season. Τα πετύχαμε όλα. Φυσικά, όμως, μεγάλη συζήτηση χωρά και στην επόμενη μέρα, αν και η σεζόν δεν έχει τελειώσει, μιας και έχουμε τους τελικούς της Basket League.

Θέλοντας και μη, όμως, η επόμενη μέρα για τον Ολυμπιακό δεν θα είναι τόσο εύκολη. Πέρυσι, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε να διαχειριστεί μία συνέχεια της προηγούμενης σεζόν. Πρακτικά έχασε τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, τον οποίο αντικατέστησε με τον Αζέια Κάνααν, ενώ οι προσθήκες των Πίτερς, Μπολομπόι και Μπλακ δεν επηρέασαν τη λειτουργία της ομάδας. Τώρα, ο Ολυμπιακός ξέρει ότι η παραμονή του Σάσα Βεζένκοφ δεν είναι εύκολη, κάθε άλλο. Επί της ουσίας οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να βρουν, όχι απλά ένα καλό «4», αλλά και έναν παίκτη που θα προσφέρει τους πόντους του MVP της σεζόν.

Άλλες ηλικίες

Συν τοις άλλοις, όμως, ο Ολυμπιακός μπαίνει σε μία διαφορετική πραγματικότητα. Μιλάμε για ένα ρόστερ που θα συμπληρώσει τριετία, οπότε πιθανώς να δούμε σημάδια κορεσμού, αν και αυτό είναι καθαρά αποτέλεσμα της διαχείρισης των αποδυτηρίων και μέχρι στιγμής το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Ο μόνος φόβος είναι πως μιλάμε πλέον για ένα ρόστερ που μεγαλώνει σιγά σιγά. Ο Παπανικολάου (και ο Σλούκας εφόσον μείνει) είναι στα 33 και θα είναι του χρόνου 34. Ο ΜακΚίσικ το ίδιο. Ο Φαλ και ο Γουόκαπ θα είναι στα 32. Εύλογα θα πει κάποιος πως «και η Ρεάλ, όμως, το πήρε με τους… γερόλυκους, Γιουλ, Ροντρίγκεθ και Ρούντι». Και θα πούμε εμείς, ναι, αλλά όλη τη σεζόν την έβγαλε με τον Μούσα και τον Γουίλιαμς Γκος. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας για να δούμε το μέλλον του Ολυμπιακού. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι καλό να έχουμε μία πρώτη εικόνα

Final-4 με «όρους» NBA;

Κάτι που θέλουμε να συζητήσουμε και ας είμαστε αιρετικοί, είναι το format της διοργάνωσης. Σαφώς και το Final-4 έχει τη δική του μοναδική αίσθηση. Αν δεν ήταν αυτό, δεν θα βλέπαμε τελικούς όπως ο χτεσινός, ή ο τελικός του ’12 ή ο τελικός του ’09 με την «άμυνα» του Νίκολας στον Σισκάουσκας. Πόση «δικαιοσύνη» μπορεί να αποδοθεί, όμως, για το νικητή, όταν τα πάντα κρίνονται στον έναν αγώνα.

Εύκολα θα απαντήσει κανείς πως και ο τελικός του Champions League στο ποδόσφαιρο είναι ένας αγώνας. Όπως και ο τελικός του Μουντιάλ κ.ο.κ. Ακριβώς αυτό, όμως, είναι το ζήτημα. Το μπάσκετ στην Ευρώπη έχει το ένα πόδι στο ποδόσφαιρο και το άλλο στο NBA. Από τη μία κρατά το Final-4 που ήταν καθαρά ευρωπαϊκό στοιχείο και από την άλλη έχει ένα format στη regular season πανομοιότυπο με αυτό του NBA, με συνεντεύξεις στην ανάπαυλα και πανομοιότυπα σκηνικά.

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μία πιο ξεκάθαρη στάση αναφορικά με την ταυτότητα της διοργάνωσης που θέλει να πετύχει η Euroleague. Αν θέλει δηλαδή να λειτουργήσει αμιγώς στα πρότυπα του NBA, τότε θα πρέπει και οι τελικοί να είναι σε μορφή playoffs. Και μην ξεχνάμε πως και στο NBA έχουμε δει, όχι τελικούς, αλλά σειρές ολόκληρες να κρίνονται στο σουτ. Αν αντίστοιχα θέλει να κυριαρχήσει το ευρωπαϊκό προφίλ, πιθανώς θα πρέπει να αλλάξει και το format της συνολικά.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αναφέρουμε αυτή την άποψη για τελικούς playoffs μέχρι τον τελικό νικητή επειδή έχασε χτες ο Ολυμπιακός. Είναι μία πρόταση που έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του αλλά και σε προπονητικά forum ο Δημήτρης Ιτούδης και είναι ο πιο «μπασκετικός» τρόπος για την ανάδειξη του νικητή ενός πρωταθλήματος.

Euroleague: Με θετικό πρόσημο το Betmarket.gr

Για το φινάλε κρατήσαμε τα αποτελέσματα από την πορεία του Betmarket.gr σε αυτή την Euroleague. Η στήλη «Πάμε Ευρωλίγκα» τελείωσε τη σεζόν με θετικό πρόσημο και για την ακρίβεια με +9,27 (δίνοντας μονάδες 1,2,3 ανά σημείο σε όλη τη σεζόν). Καλώς ή κακώς στο στοίχημα μετράνε τα αποτελέσματα. Εμείς είχαμε ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή την «ταυτότητα» με την οποία αντιμετωπίζουμε τα παιχνίδια. Είδαμε κάθε αγώνα με μπασκετικό κριτήριο. Πατήσαμε πάνω στις φόρμες, αλλά και τα ματσαρίσματα. Φυσικά, όμως, δεν έλειψαν και τα ρίσκα, αναλογικά με τις αποδόσεις σε σημεία που μας άρεσαν.

Πολλές φορές και επιμένουμε σε αυτό, μετρά η προσέγγιση. Κι αν για κάτι είμαστε περήφανοι στο Betmarket.gr, είναι που βλέπουμε τα παιχνίδια, είτε σε ποδόσφαιρο για τους ποδοσφαιρικούς, είτε σε μπάσκετ, είτε σε τένις και φόρμουλα 1, με αμιγώς αθλητικά κριτήρια. Δεν μπαίνουμε σε οπαδικές νοοτροπίες, δεν λειτουργούμε με συναίσθημα. Εφόσον πιστεύουμε με αγωνιστικά κριτήρια πως κάτι θα βγει, θα το στηρίξουμε. Και τα αποτελέσματα τη φετινή σεζόν μας δικαίωσαν στην Euroleague και ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια στο μέλλον.