Έχει χαθεί η ουσία…

Καλημέρα φίλοι! Ελπίζω με τις δύο προηγούμενες στήλες μου να σας «έψησα» να ξεκινήσετε να παίζετε Darts, μιας και η καραντίνα προσφέρει άφθονο χρόνο. Επιστρέφω σήμερα στις στήλες με ποδοσφαιρικό φόντο και συγκεκριμένα θα μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο γενικότερα, σχολιάζοντας παράλληλα τα λόγια του γνωστού μας Ewald Lienen, που έδωσε μια συνέντευξη πριν λίγες μέρες, καυτηριάζοντας το… καπιταλιστικό ποδόσφαιρο.

Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου κρίνεται στις δύσκολες στιγμές και σίγουρα δύσκολες στιγμές και καιροί είναι αυτοί που ζούμε τώρα. Το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο, όπου ξαφνικά δοκιμάζεται ο χαρακτήρας των ομάδων, ο χαρακτήρας των ποδοσφαιριστών.

Υπερηφάνεια ένιωσα για την ομάδα μου την Borussia Μönchengladbach, η οποία ήταν η πρώτη που ανακοίνωσε πως οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές της όχι μόνο δεν θέλουν τον μισθό τους αλλά επέμειναν ο μισθός τους ή ένα μέρος του μισθού τους να πάει σε νοσοκομεία, σε ευπαθείς ομάδες που έχουν ανάγκη αυτά τα χρήματα για να επιβιώσουν. Σαν να μην έφτανε αυτό η Γκλάντμπαχ έχει ενημερώσει το κράτος πως σε περίπτωση ανάγκης, προσφέρει το 5άστερο ξενοδοχείο της για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τέτοιες κινήσεις δείχνουν το «είναι» μιας ομάδας. Αντίθετα δεν μπορώ να πω το ίδιο για την Barcelona, που παρότι συμπαθώ με έχει… ξενερώσει χρόνια τώρα. Το «Mes quen un Club» έχει διαβρώσει εντελώς, αποτελεί μια απλή πρόταση, ουτοπική, χωρίς ουσιαστικό αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Μετά από καυγάδες μεταξύ της διοίκησης και των παικτών, οι οποίοι αρνήθηκαν την παραμικρή μείωση στο συμβόλαιο τους (δεν συζητάω καν ότι έπρεπε από μόνοι τους να το κάνουν), τελικά κατέληξαν σε ένα «ψαλίδι», ελάχιστο σχετικά με αυτά που παίρνουν. Και δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα που δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, είναι και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ, η Παρί, η Σίτυ. Οι… νεόπλουτες, που λειτουργούν περισσότερο πια ως καπιταλιστικές εταιρείες και όχι ως σύλλογοι.

Και εδώ έρχεται στο παιχνίδι αυτό που λέω τόσα μα τόσα χρόνια. Δεν με νοιάζουν τα Κύπελλα της Ρεάλ στην Ευρώπη (χρωστάει πάνω από 3 δις σε τράπεζες), δεν με νοιάζει τους παικταράδες που έχει η Παρί (τραγικοί χαρακτήρες όλοι), δεν με νοιάζουν πολλά πράγματα, δεν τις παρακολουθώ αυτές τις ομάδες, δεν τους κάνω το χατίρι. Προτιμώ να βλέπω Union Βερολίνου εναντίων Βέρντερ Βρέμης, γιατί εκεί θεωρώ πως ζει το σωστό ποδόσφαιρο με ότι αυτό συνεπάγεται. Σωστές ομάδες, σωστοί σύλλογοι και παράδειγμα προς μίμηση είναι αυτές που λειτουργούν από τον πρόεδρο (όχι ιδιοκτήτη) μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο/μέλος ως ένα.

Πριν λίγες μέρες ο Έβαλντ Λίνεν, ο παλιός γνώριμος σε ελληνικό επίπεδο (ήταν προπονητής σε Πανιώνιο και Ολυμπιακό), έδωσε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Kicker, καυτηριάζοντας όλα αυτά που μαστίζουν το σύγχρονο ποδόσφαιρο, είτε ανθρωπιστικά είτε οικονομικά. Παραθέτω λοιπόν αποσπάσματα από αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Ο τεχνικός διευθυντής της Ζανκτ Πάουλι τόνισε πως «Σίγουρα είναι μια περίεργη κατάσταση που περνάνε οι ομάδες, οι παίκτες. Σίγουρα κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μειώσει τον μισθό του, δεν αναγράφεται κάτι τέτοιο στο συμβόλαιο. Παρόλα αυτά είναι ανθρώπινο να γίνει συζήτηση περί αυτού. Και ακόμα πιο γενικά πρέπει να γίνει συζήτηση για την οικονομική ανισότητα-ανωμαλία που ζει στο ποδόσφαιρο μας».

Ο Λίνεν ξεκίνησε φέρνοντας ένα παράδειγμα από την εποχή που ο ίδιος έπαιζε ποδόσφαιρο. «Το 1996 ήμουν με τον Χάινκες στην Τενερίφη. Κάποια στιγμή ο Μιγιάτοβιτς αγοράστηκε από τη Ρεάλ, με τη Ρεάλ να πληρώνει 10 εκ ευρώ. Τότε έπαθα «εγκεφαλικό» ακούγοντας αυτό το ποσό. Αυτό ήταν πριν 25 χρόνια. Πλέον πεθαίνουν στα γέλια αν αποκτήσει κανείς παίκτη με 10 εκ ευρώ», τονίζει.

Η κριτική δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει τους «μεγάλους», αυτούς που το ξεκίνησαν όλο αυτό. «Ξαφνικά έχουν ατελείωτα λεφτά και ανεβάζουν τον πήχη τόσο ψηλά, φέρνοντας άλλες ομάδες στην καταστροφή. Αυτό φταίει το ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί για τον κάθε επενδυτή που μπαίνει στο ποδόσφαιρο. Λογικό να μην είναι πολλά τα 100 εκ ευρώ για την Παρί, αφού διοικείται από το… Κατάρ. Επί χρόνια δεν υπήρχαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη ομάδες όπως η Σίτυ, η Παρί, ξαφνικά έχουν λεφτά και κάνουν ότι θέλουν. Δεν μπορούν να ακολουθήσουν ομάδες που πάντα ήταν σωστές οικονομικά».

Φυσικά, δεν άφησε να πέσει τίποτα κάτω, ο κ.Λίνεν. «Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γιατί γίνεται αυτό, ακόμα και τα τηλεοπτικά συμβόλαια είναι τεράστια, τόσο τεράστια που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν μετά από κάποιο διάστημα. Πόσο πρέπει να πληρώνουν πλέον όλοι αυτοί που αγαπάνε το ποδόσφαιρο, για να βλέπουν ποδόσφαιρο; Γιατί έχουμε αφήσει να γίνει κάτι τέτοιο;».

Τέλος, δεν άφησε στην απέξω ποδοσφαιριστές που παίρνουν τόσα λεφτά. «Δεν αρκεί για κάποιον να παίρνει 3 με 4 εκ. ευρώ τον χρόνο; Γιατί πρέπει να είναι 10; Πόσα αμάξια, πόσα ρολόγια χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Είναι γελοίο αυτό που γίνεται. Η Premier League για μένα είναι ένα αρνητικό παράδειγμα για όλο αυτό που γίνεται. Το 70% του Budget  πάει στους παίκτες. Στη Γερμανία μπορεί να μην υπάρχει αυτή η γελοιότητα, παρόλα αυτά υπάρχει και εδώ μεγάλη ανισότητα. Γιατί πρέπει μια ομάδα να έχει Budget 500 εκ ευρώ και μια άλλη 50; Γιατί ένας παίκτης πρέπει να παίρνει 20 εκ. ευρώ;».

Κλείνοντας, κρατάω την τελευταία του πρόταση. «Το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να υπάρχει για μερικούς παίκτες, οι οποίοι παίρνουν λεφτά που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να υπάρχει για λίγες ομάδες. Το ποδόσφαιρο πρέπει να υπάρχει για τους φιλάθλους, τους οπαδούς, το ποδόσφαιρο είναι για όλους».