Ο Γκουαρντιόλα διδάσκει ποδόσφαιρο

Είναι πολλές οι ομάδες που θα μνημονεύονται για τα κατορθώματά τους. Η Ρεάλ Μαδρίτης με τις δύο σερί κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ η πιο πρόσφατη. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την επική ανατροπή επί της Μπάγερν. Η Πόρτο του Μουρίνιο και στη συνέχεια η Πόρτο που έγινε παράδειγμα σύγχρονου μάνατζμεντ. Η Αρσεναλ που κατέκτησε αήττητη ένα πρωτάθλημα Αγγλίας παλαιότερα. Η Λέστερ του Ρανιέρι.  Η Νάπολι της εποχής Μαραντόνα, είναι λίγες που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.

Αλλο όμως να πετύχεις κάτι σπουδαίο κι άλλο να διδάξεις κάτι νέο. Να είσαι ένα βήμα μπροστά από την εποχή σου. Να φέρεις το… μέλλον. Αυτό το έχουν πετύχει ελάχιστοι.

Οσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, βρήκα τρεις μονάχα περιπτώσεις τα τελευταία 50 χρόνια.

Ο Κρόιφ και οι Ολλανδοί της Μίλαν

Την Εθνική Ολλανδίας του Mίχελς, που έπαιξε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Κάτι που άλλαξε τον κόσμο της εποχής, άλλαξε τον τρόπο που βλέπει και αντιμετωπίζει ο κόσμος το ποδόσφαιρο.

Η Μίλαν του Σάκι στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Εκείνη η τρομερή ομάδα με τον Φαν Μπάστεν και τον Γκούλιτ στη σύνθεσή της. Δεν ήταν μόνο η καλή μπάλα που έπαιξε και οι τίτλοι που πήρε, ήταν συνάμα το γεγονός πως ο Αρίγκο Σάκι έφερε τη δική του επανάσταση, τότε, στον ποδοσφαιρικό κόσμο.

Η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα

Επόμενη και πιο σύγχρονη, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Επί εποχής εξάπλωσης του διαδικτύου η τελευταία. Με τα θετικά και τα αρνητικά. Αποθεώθηκε όσο καμία, γράφτηκαν επίσης αισχρά πράγματα, δίχως καμία ποδοσφαιρική λογική.

Η ομάδα που έκανε άριστη χρήση των ακαδημιών της, η ομάδα συνέχεια της Μασία, η ομάδα του Μέσι. Αλλά και η ομάδα του Γκουαρντιόλα. Για μένα, το κυριότερο χαρακτηριστικό της.

Η Μπαρτσελόνα δεν θα ήταν η ίδια δίχως τον Πεπ. Ναι, ο Μέσι πάλι θα ξεχώριζε, ναι η κλάση των Ινιέστα και Τσάβι ήταν παγκόσμια. Ισως και να έφτανε και στην κατάκτηση ενός Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά, για να… γυρίσω στον πρόλογο, είναι άλλο πράγμα μια καλή ομάδα και άλλο να είσαι το διαφορετικό, το νέο, το εξελιγμένο, το σύγχρονο.

Η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα δίδαξε έναν νέο τρόπο παιχνιδιού. Αμέτρητες πάσες, υψηλή κατοχή, τριγωνική πίεση σε κάθε εκατοστό του γηπέδου, άμεση εκτέλεση του αντιπάλου στο πρώτο του λάθος κοντά στην περιοχή του.

Αυτά μέχρι τότε δεν υπήρχαν συνδυαστικά. Υπήρξαν ομάδες που θέλανε την κατοχή, υπήρξαν προπονητές που ανέβαζαν την πίεση κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Καμία δεν τα έκανε σαν την Μπαρτσελόνα. Καμία δεν τα έκανε όλα μαζί. Και πάνω από όλα, καμία δεν τα έκανε «κτήμα» της, αγνοώντας σχεδόν τον αντίπαλο. Η Μπαρτσελόνα τα έκανε όλα αυτά ανεξάρτητα με το ποιον είχε απέναντί της. Είτε έπαιζε Κύπελλο με την Κομποστέλα, είτε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Η πρώτη απόδειξη πως εκείνη η Μπαρτσελόνα ήταν η ομάδα του Γκουαρντιόλα ήρθε όταν ο Πεπ αποχώρησε. Η πτώση ήταν εμφανής, η αλλαγή επίσης. Η Μπαρτσελόνα σταμάτησε να είναι φόβητρο, μα πάνω από όλα σταμάτησε να διδάσκει ποδόσφαιρο. Και όσοι στάθηκαν στην αποχώρηση του Τσάβι, πήραν την απάντηση όταν ξεκίνησαν οι μεταγραφές. Όταν ήρθαν παίκτες όπως ο Νέιμαρ, όπως ο Σουάρεζ, αλλά και πάλι οι Καταλανοί απείχαν από την ομάδα του Πεπ.

Το μοντέλο της Σίτι

Η δεύτερη και μεγαλύτερη απόδειξη πως εκείνη η Μπαρτσελόνα ήταν η ομάδα του Γκουαρντιόλα, έρχεται φέτος και έρχεται από μακριά. Από το Μάντσεστερ. Εκεί ο Πεπ «χτίζει» εδώ και 1,5 χρόνο τη Σίτι. Και αυτό που κάνει φέτος έχει τραβήξει πάνω του κάθε βλέμμα.

Η Σίτι είναι εκπληκτική. Η Σίτι παίζει ποδόσφαιρο που ώρες ώρες μοιάζει μαγικό, μοιάζει άλλης εποχής.

Η Σίτι κάνει το μυαλό να πάρει στροφές παρόμοιες με εκείνες που έπαιρνε όταν μπροστά του «απλωνόταν» η Εθνική Ολλανδίας του 1970 και η Μίλαν του 1988. Και για αυτό, αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο Γκουαρντιόλα.

Ο άνθρωπος που είναι κοντά στο να αποδείξει πως δεν θα βλέπαμε ποτέ την Μπαρτσελόνα που θαυμάσαμε αν στον πάγκο της δεν καθόταν ο ίδιος. Και θα το αποδείξει «φτιάχνοντας» μια νέα αυτοκράτειρα.