Ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Η πανδημία του κορωνοϊού είναι πανίσχυρη κι όλοι μας παλεύουμε να την κερδίσουμε. Η μάχη είναι δύσκολη, συνεχής κι οποιαδήποτε στιγμή ολιγωρίας, ίσως αποβεί μοιραία για τη ζωή μας. Τα όπλα υπάρχουν, όμως πολλές φορές ο άνθρωπος νικιέται από τους δαίμονές του, που ίσως είναι οικονομικοί, ψυχολογικοί ή και ανθρωπιστικοί.
Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή; Παρακολουθώ στενά τι συμβαίνει στον κόσμο του αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ, που έχω μία μικρή εμπειρία κι αδυνατεί ο νους μου, να καταπιεί, αυτά που βλέπω να συμβαίνουν στη Euroleague. Δεν είμαι εμπαθής με την διοργάνωση, όμως όταν βλέπω να μην σέβονται τους αθλητές, που είναι πρώτα απ’όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι ρομπότ, τότε πρέπει να γραφτούν κάποια πράγματα.
Επειδή πολλοί από εσάς κάνετε συγκρίσεις με τον ΝΒΑ, θα σας τονίζω πως ο Άνταμ Σίλβερ είναι ένας άνθρωπος, που έχει πρώτο μέλημα την υγεία των αθλητών του, να τους έχει χαρούμενους, γιατί έχει κατανοήσει, πως οι ίδιοι είναι οι πρωταγωνιστές, όχι ο ίδιος. Σταμάτησε κατευθείαν τα πάντα, με το που διαγνώστηκε ο Ρούντι Γκομπέρ με κορωνοϊό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το αμερικανικό πρωτάθλημα που έχω ξαναγράψει είναι μια επιχείρηση δισεκατομμυρίων, θα κάνει επανεκκίνηση, όταν ο κίνδυνος έχει μειωθεί αν όχι εξαλειφθεί. Οι άνθρωποι εκεί είναι επαγγελματίες και δρουν για το καλό των παικτών, της επιχείρησης, αλλά και το δικό τους. Ήδη οι συνομιλίες μεταξύ των αθλητών και του Σίλβερ, γίνονται επί καθημερινής βάσης. Στη Euroleague τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Η διοίκηση της λίγκας κάνει ότι της κατέβει στο κεφάλι, με σκοπό να μην διακοπεί οριστικά το προϊόν της. Σε υποθετικό σενάριο θα ήμουν κι εγώ με τον Τζόρντι Μπερτομέου, αν έβλεπα πως οι κινήσεις του συνηγορούν στο μότο. Μπρος την υγεία, τι είναι τα χρήματα. Έλα όμως που η συλλογιστική του έχει σημαιοφόρο τα υλικά αγαθά κι όχι την ίδια τη ζωή. Ο Ισπανός δικηγόρος δήλωσε χωρίς χρονικό ορίζοντα πως η Euroleague θα συνεχιστεί, ανεξαρτήτου συνθηκών και κόστους. Μερικά αστέρια της διοργάνωσης, όπως είναι οι Ντιλέινι. Τόμπκινς, Σίνγκλετον Τζέιμς, γελάνε με τον Μπερτομέου, καθώς για την ασφάλειά τους, δεν θέλουν να παίξουν μπάσκετ. Επιπλέον ο γκαρντ της Μπαρτσελόνα, συμπλήρωσε πως χρειάζεται πολύς χρόνος, μέχρι οι αθλητές να βρουν τη φόρμα τους και να τα δώσουν όλα για προκρίσεις και τίτλους.
Είναι δυνατόν να μην σέβεσαι τους ίδιους τους αθλητές; Επιθυμείς να συνεχιστεί η κορυφαία λίγκα της Ευρώπης; Κάτσε κάτω και συζήτα με την ELPA (Ένωση Παικτών της Euroleague), με τους πρωταγωνιστές της επιχείρησης σου. Στο ΝΒΑ κάθε ζήτημα, εμπορικό, αγωνιστικό, ακόμα και ανθρωπιστικό τίθεται και στους παίκτες κι ανάλογα η διοίκηση πράττει για το καλό όλων. Εδώ υπάρχει σαφής δικτατορία και ο Μπερτομέου κάνει (ως συνήθως) του κεφαλιού του, αδιαφορώντας για τους πάντες. Προσέξτε την ειδοποιό διαφορά με την UEFA η το ΝΒΑ. Όποιες αλλαγές κάνουν αυτές οι διοργανώσεις, μπορεί να μην αρέσουν στους αθλητές, όμως μπορούν να πουν τη γνώμη τους, έστω και ασθμαίνοντας. Στη Euroleague παρά την δημιουργία της ELPA (μοιάζει σαν φερέφωνο της διοργανώτριας αρχής), δεν υπάρχει φωνή και βούληση. Χρειάζεται να σας θυμίσω την περιπέτεια του Ολυμπιακού, για το αν θα ταξιδέψει στο Μιλάνο ή όχι, ενώ ο κορωνϊός ήδη έπαιζε φουλ επίθεση στους κατοίκους της Ιταλίας; Μιλάμε γι’αστεία πράγματα κι άκρως επικίνδυνα…
Οι αθλητές φωνάζουν να μπει λουκέτο στη διοργάνωση, ώστε όλοι ν’αφοσιωθούν στις οικογένειές τους και στις ζωές τους. Δεν θα έρθει η καταστροφή του κόσμου, αν σταματήσει ο αθλητισμός για λίγους μήνες. Εδώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αναβλήθηκαν, στην Euroleague θα κολλήσουμε; Να είμαστε λίγο σοβαροί…
ΥΓ. Στο επόμενο κείμενο ίσως κάνουμε ενδοσκόπηση στο καυτό ζήτημα της μείωσης των συμβολαίων στους επαγγελματίες αθλητές. Άκρη δεν θα βγάλουμε, όμως αξίζει να το αναλύσουμε και θα περιμένω και την δική σας άποψη…