Θα μου επιτρέψετε ν’απέχω σήμερα από σημεία, πονταρίσματα και αγώνες. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο ν’αποδεχτούμε άπαντες αυτό που συνέβη σ’έναν παγκόσμιο αθλητή κι άλλους οχτώ ανθρώπους. Ο Κόμπι Μπράιαντ μας άφησε για τη γειτονιά των αγγέλων και πήρε μαζί και την κόρη του Τζιάνα. Ακόμα αδυνατώ να χωνέψω το τι έγινε, όμως η ζωή εκτός από όνειρα, περιλαμβάνει κι εφιάλτες. Ο “Black Mamba” δεν είναι πια μαζί μας, ο άνθρωπος που μας μεγάλωσε και μας έμαθε ν’αγαπάμε το μπάσκετ, έφυγε και το κενό του δεν πρόκειται να καλυφθεί.
Έγινε αθάνατος
Μην περιμένετε να σας αραδιάσω με γραφόμενα, που θα βλέπετε τ’ ανδραγαθήματά του ως μπασκετμπολίστας. Όχι δεν μ ενδιαφέρει να πράξω κάτι τέτοιο , δεν έχει και πολύ νόημα νομίζω. Οι περισσότεροι τα ξέρετε, τα έχετε δει και τα έχει χιλιοδιαβάσει. Τα πήρε όλα στην καριέρα του, αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος, όμως το μότο του στη ζωή, είναι που τον καθιέρωσε στις συνειδήσεις όλων μας. Ο Μπράιαντ πάλεψε στη ζωή του, γι να γίνει ο καλύτερος και θεωρούσε πως η προσπάθεια και η προπόνηση είναι το παν για έναν αθλητή. Προσέξτε για όλους τους ανθρώπους πάντα τόνιζε να διασκεδάζουν, να χαίρονται την κάθε στιγμή και να επιδιώξουν να γίνουν οι κορυφαίοι στον τομέα τους. Ξέρετε πολλούς αθλητές ν’αποτέλεσαν τέτοια έμπνευση για τους θαυμαστές τους;
The Mamba Sports Academy
Πάντα θα σε αγαπάμε
Δεν επιθυμώ να γράψω κάτι άλλο, για έναν αθλητή, που αποτέλεσε έναν ήρωα για μας που αγαπάμε τον κόσμο του μπάσκετ. Απλά θα τελειώσω αυτό το κείμενο, παραθέτοντας το αντίο του Black Mamba, όταν αποφάσισε ν’αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Να θυμάστε κάτι.
Οι Θρύλοι δεν πεθαίνουν.
«Αγαπημένο μου μπάσκετ, Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα. Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο. Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε. Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1 Πάντα θα σε αγαπώ, Kobe».
