Δεν επιθυμώ να κάνω spoiler για το “The Last Dance”, οπότε όποιος δεν το έχει παρακολουθήσει, είναι προτιμότερο να μην διαβάσει το κείμενο. Δεν έχω τύψεις, άρα προχωράω παρακάτω.
Σε πολύ κόσμο δεν άρεσε η συνέχεια του ντοκιμαντέρ-ωδή για τον Μάικλ Τζόρνταν, όμως προσωπικά ξετρελάθηκα. Ο Ντένις Ρόντμαν που για πολλούς φαίνεται και φαινόταν τρελός, μας αποκάλυψε (πολλοί το γνωρίζαμε) πως η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι σε μικρή ηλικία και κυριολεκτικά δεν είχε που να μείνει. Αυτή η περιπέτεια της ζωής του έμαθε πολλά, όμως την ψυχολογική κατάπτωση δεν την ξεπέρασε ποτέ. Σε συνεντεύξεις τον είδατε πόσες φορές, είπε πως” εγώ γουστάρω να νιώθω πως είμαι δέκα χρονών; Αυτή η απώλεια της οικογενειακής θαλπωρής, του έλειψε κι ευτυχώς για τον ίδιο, που το μπάσκετ τον έφερε στην αγκαλιά του. Αν δεν υπήρχε αυτό, τότε θα είχε μπλέξει στα ναρκωτικά σίγουρα όπως παραδέχτηκε ο ίδιος…
Η τέχνη του ριμπάουντ
Το κακό παιδί των Σικάγο Μπουλς, έξηγησε στο επεισόδιο “3” πως έβαζε τους φίλους του να σουτάρουν κι αυτός μελάταγε την τεχνική τους, ώστε να κατανοήσει που θα στηθεί, για να πάρει ριμπάουντ. Την ίδια ακριβώς ρουτίνα, ακολούθησε και στους Σικάγο Μπουλς και το εξήγησε παρασταστικά. Μίλαγε για τα φάλτσα του Τζόρνταν, του Πίπεν και παραδέχτηκε πως “ήμουν έτοιμος να πονέσω για την ομάδα μου”. “Αυτός ήταν ο ρόλος μου και μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι πάνω σ’αυτό. Ο Ρόντμαν κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει προπονητής για την άμυνα και τα ριμπάουντ. Το τσαγανό και την αλητεία του, δύσκολα θα την ξαναδούμε, δυστυχώς.
Την εμπειρία την περπάτας
Δανείστηκα μία από τις αγαπημένες ατάκες του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος ποτέ δεν ήταν άνθρωπος της αρπαχτής. Τ0 μότο της ζωής του ήταν πρώτα, μπουσουλάς, μετά περπατάς και στο τέλος ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τους Σικάγο Μπουλς. Αποκλείστηκαν δις από τα κακά παιδιά του ΝΒΑ (Ντιτρόιτ Πίστονς), που χάρη στους Jordan Rules, έγιναν αντιπαθητικοί. Ο Τζόρνταν, ο Πίπεν επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό το 1989 και το 1990 από το ξύλο που έφαγαν εξού και ο αποκλεισμός από τους τελικούς του ΝΒΑ.
Το 1991 όμως αμφότεροι όπως και όλοι οι “ταύροι” αποφάσισαν να μην χάσουν τη συγκέντρωσή τους, στα βρώμικα χτυπήματα των αντιπάλων τους. Χαρακτηριστικά ο Ρόντμαν (παίκτης των Πίστονς τότε) σώριασε τον “Ινδιάνο” στο παρκέ με γροθιά παρακαλώ, όμως ο υπάρχηγός των “ταύρων”, νευρίασε, τον κοίταξε, αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτα. Αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής στη νοοτροπία, ήταν οι Μπουλς να σκουπίσουν τους Πίστονς και στη συνέχεια με 4-1 νίκες επί των Λέικερς να κατακτήσουν το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Ο Mj έκανε πράγματα και θαύματα, όμως δεν χρειάζεται να σας τα γράψω όλα, μπορείτε να τα δείτε στο Youtube ή στο ντοκιμαντέρ.
ΥΓ. Ντένις Ρόντμαν: «Θέλω να βγω εκεί έξω και να μου σπάσουν τη μύτη, να κοπώ. Να συμβεί κάτι που θα μου ξυπνήσει τον πόνο». Συγκλονιστικά λόγια αν το καλοσκεφτεί κανείς…
ΥΓ2. Ο Φιλ Τζάκσον και ο Τζόρνταν, άφησαν τον Ρόντμαν να ξελαμπικάρει για 48 ώρες στο Λας Βέγκας και μετά να επιστρέψει στις αγωνιστικές του υποχρεώσεις. Πολύ μπροστά οι Αμερικανοί ώρες-ώρες…