Η αίσθηση που μου άφησαν τα σχόλια για τον τελικό, που διαβάζω εδώ και μέρες, είναι πως είδαμε ένα κακό παιχνίδι. Η δική μου βέβαια εκτίμηση ήταν πολύ διαφορετική, με την απορία που μου γεννήθηκε τις επόμενες μέρες να είναι: Πως μετράμε το ποδόσφαιρο;
Δηλαδή, τι σημαίνει το «καλό ματς». Οκ, υπάρχουν κάποια παιχνίδια, όπως το απέδειξε περίτρανα το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Και όταν καταφέρνεις να το… χρησιμοποιήσεις ξανά, δεν σταματάς να μιλάς γι αυτά.
Πέρα από αυτά όμως, υπάρχουν και εκείνα τα ματς που υπάρχει κάτι που θαυμάζεις. Είναι τα παιχνίδια που «έγιναν» καλά στα μάτια μας γιατί τα έκαναν τέτοια τα μαγικά του Μέσι και του Ρονάλντο.
Και το προσωπικό μου ερώτημα, είναι γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καλό ένα παιχνίδι που ο αντίστοιχος Μέσι ή Ρονάλντο ήταν ένας αμυντικός. Ολοι θέλουμε τα γκολ και τις μαγικές ασίστ, αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται μόνο από επιθετικούς και μέσους. Παίζεται και από αμυντικούς.
Το δίδαξαν πρώτοι οι Ιταλοί. Το μετέτρεψε σε τίτλους ο Μουρίνιο. Το έκανε θαυμάσια το Σάββατο ο Φαν Ντάικ.
Αυτά που είδα από τον Ολλανδό το Σάββατο… μου επιτρέπουν να βάλω το 90λεπτο στο συρτάρι της μνήμης με τα καλά παιχνίδια. Ενθουσιάστηκα μαζί του. Με έπιασα να μονολογώ με τις τοποθετήσεις του, το στυλ του, την κυριαρχία του. Θαύμασα τον τρόπο που έκοβε και ήλεγχε τον χώρο. Και όταν τα συναισθήματα είναι ενθουσιασμός και θαυμασμός, τότε κάτι καλό έγινε στο ματς.
Να το πιάσω και ανάποδα, με αφορμή τη φάση του Σον. Όταν ο Νοτιοκορεάτης εφορμά στην περιοχή των reds. Κάνει μέτρα με την μπάλα, ντρίμπλες, πατάει περιοχή και είναι έτοιμος να εκτελέσει. Η φυσιολογική εξέλιξη αυτής της φάσης είναι το γκολ ή τουλάχιστον μια σπουδαία ευκαιρία. Δεν έγινε τίποτα από τα δύο και ο λόγος έχει όνομα, είναι ο Φαν Ντάικ με ένα επιβλητικό κόψιμο.
Και αυτό ήταν απλά το πιο φαντασμαγορικό. Εκανε κι άλλα, πολλά. Δεν άφησε να δούμε φάσεις. Όπως το ίδιο έπραξε και ο Φαμπίνιο, που όσο κι α φόρτωνε ο Ποκετίνο τη μεσοεπιθετική γραμμή της Τότεναμ, εκείνος φρόντιζε να μην υπάρχει ο παραμικρός τρόπος να φτάσουν στον Αλισον. Και όταν έφταναν, ο τελευταίος το έκανε να μοιάζει τόσο απλό.
Φανταστείτε το παιχνίδι χωρίς Αλισον, Φαμπίνιο και Φαν Ντάικ. Με την Τότεναμ να γεμίζει την επίθεση, να σφυροκοπά, να δημιουργεί ευκαιρίες που κάποιες από αυτές θα γινόταν γκολ.
Θα ήταν καλύτερο τότε το παιχνίδι;
Και τι ήταν αυτό που θα το έκανε καλύτερο; Η απουσία των τριών κορυφαίων ποδοσφαιριστών του γηπέδου;
Σε όλα τα υπόλοιπα δεν έχω μεγάλες διαφωνίες. Ναι ο Κλοπ ήταν διαφορετικός, ίσως πιο έμπειρος για έναν τελικό. Ναι η Λίβερπουλ δεν έβγαλε φάσεις, δεν τις επιδίωξε καν, αφήνοντας πολλούς παίκτες πίσω και παίζοντας με βαθιές μπάλες.
Διαφώνησα στο αν είδαμε ή όχι κάτι καλό στο ματς. Για εμένα αυτή η τριάδα της Λίβερπουλ έδωσε σπουδαίες στιγμές αμυντικής λειτουργίας.
Στοιχηματικά, σαν να… μην είχε τσεπάκι ο Σκόμινα, άνετα πληρωθήκαμε το under στις κάρτες. Εγινε κανόνας φέτος να αποφεύγουν οι διαιτητές τις πολλές κάρτες, σημειώθηκε και για τα νοκ άουτ της επόμενης σεζόν.
Στοίχημα στη Β’ Ισπανίας
Σήμερα το μενού έχει Β’ Ισπανίας. Δεν έγινε την Κυριακή λόγω του τραγικού χαμού τριών ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και ο Ρέγιες. Ακόμη ένας τραγικός θάνατος ποδοσφαιριστή στην άσφαλτο. Κρίμα..
Περί της προτελευταίας αγωνιστικής, το Χ στο Λούγκο-Τενερίφη είναι όντως ένα αποτέλεσμα που μπορεί να βολέψει. Η λέξη κλειδί όμως είναι το μπορεί. Γιατί αν η Οβιέδο κερδίζει τη Μαχαδαόντα, μια χαρά έρχεται άσος καθώς η Τενερίφη θα έχει ήδη σωθεί. Αυτό είναι το σενάριο που κρατάω εγώ για το live, έχοντας κατά νου το ποντάρισμα στον άσο.
Για την ώρα κρατάω την ισοπαλία στο Αλμπαθέτε – Μάλαγα. Αρχικά γιατί μου βγαίνει και αγωνιστικά. Επειτα γιατί δεν χαλάει καμία βαθμολογικά και τέλος γιατί οι δύο προπονητές έχουν κοινό παρελθόν στη Λα Κορούνια.
Mονό:
01/6- 22:00 – Αλμπαθέτε – Μάλαγα Χ (2,90) επί 14 μονάδες
Προηγούμενο Υπόλοιπο: 1200 μονάδες
Επιστροφές: 29 μονάδες
Σημερινό υπόλοιπο: 1229 μονάδες
Ανοιχτά στοιχήματα: 14 μονάδες