Ομολογώ πως τον Ράφα Ναδάλ ουδέποτε τον συμπάθησα. Ίσως γιατί μου προξενούν κάτι σαν αποστροφή οι αθλητές (και οι ομάδες) που είναι τόσο εμονικοί με τη νίκη που θέτουν σε εφαρμογή το “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Κι αν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στο τένις, μπορείτε τσεκάρετε μια πολύ απλή λεπτομέρεια.
Μετρήστε απλά λοιπόν στον τελικό, πόσες φορές ο Ναδάλ με το άκρως εκνευριστικό τελετουργικό “ξυσίματος” που επιστρατεύει πριν από κάθε σερβίς του (για να διασπάσει και την συγκέντρωση του αντιπάλου) θα ξεπεράσει τον διαθέσιμο χρόνο του, χωρίς ποτέ οι διαιτητές να του κάνουν, μια τυπική έστω, παρατήρηση!
Δεν λέω φυσικά ότι δεν παραδέχομαι τον Ναδάλ, ο άνθρωπος τόσο σαν αθλητής όσο και σαν μυαλό, είναι πραγματικά εξωγήινος, η ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχουν και βιονικοί άνθρωποι, χωρίς ίχνος κάμψης στην απόδοση τους, χωρίς το παραμικρό ίχνος θνητότητας. Χθες όμως οφείλω να καταθέσω ότι στη χθεσινή του συνέντευξη μετά την τεράστια νίκη του επί του Μπερετίνι, για πρώτη φορά τον παραδέχθηκα ολοκληρωτικά!
“Το δώρο μου είναι που παίζω ακόμη τένις και όχι το ρεκόρ των Γκραν Σλαμ!”
Η ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με το απόλυτο ρεκόρ τίτλων όλων των εποχών που συνεπάγεται πιθανή αυριανή του νίκη εναντίον του Μεντβέντεφ ήταν εύλογη, η απάντηση όμως του Ράφα ήταν αφοπλιστική. Πρωτόγνωρα συναισθηματικός και έμπλεος συγκίνησης, ο Ράφα εξήγησε ότι μέχρι πριν από 6 μήνες, ήταν έτοιμος να ανακοινώσει την απόσυρση του από την ενεργό δράση και οι γιατροί του έλεγαν ότι δεν θα μπορέσει να ξαναπαίξει σε τοπ επίπεδο, πόσο μάλλον να φτάσει στον τελικό του Australian Open, ένα τουρνουά που έχει να το κατακτήσει από το 2009.
Τέτοια παιχνίδια λοιπόν, όπως ο επικείμενος τελικός του Ναδάλ με τον Μεντβέντεφ που θεωρητικά έχει όλες τις προδιαγραφές να αποδειχθεί επικός, δεν παίζονται μέσα στο κορτ, αλλά στο κεφάλι. Και το κεφάλι του Ισπανού, παραμένει ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και συνάμα ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι το μυαλό είναι ο στόχος. Το ευάλωτο μυαλό του Μεντβέντεφ που ακόμη και κόντρα στον Τσιτσιπά, δεν άντεξε να μην γίνει έξαλλος, παραδίδοντας τα ηνία στους δαίμονες του θυμικού του!
Αδυνατώ να καταλάβω τους δαίμονες του Ρώσου που τον έκαναν να βρίσει τον διαιτητή και να ρισκάρει την συμμετοχή του στον τελικό για χάρη του μπαμπά του Στέφανου. Γενικότερα δε, αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Μεντβέντεφ και οι άλλοι διαμαρτύρονται τόσο έντονα για το “coaching” που κάνει ο Απόστολος Τσιτσιπάς στον γιο του! Κανονικά οι υπόλοιποι παίκτες θα έπρεπε να πληρώνουν τον μπαμπά του Στέφανου να του δίνει οδηγίες…
Το παιχνίδι μου
30/01 10:30 Ναδάλ – Μεντβέντεφ 1 (2.70)
Μονό σε απόδοση 2.70 στον Stoiximan με 70 μονάδες